معرفی
اعجوبه ی معنویت و مقاومت در دفاع مقدس
شهید مرتضی جاویدپور
حیدر گونه جنگید و سربلند به شهادت رسید . روایتی از حاج قاسم سلیمانی
خلاصه :
مرتضی جاویدی مرد بود، مرد...بی سیم را قطع کردم و تعدادانگشت شمار افراد را سازماندهی کردم برای دفاع. از همه طرف به سمت ما تیر می آمد. بالای سر حسین تاجیک نشستم. تند تند نفس می کشید. چفیه ی دور گردنم را بازکردم . خاک و دودِ سر و صورت او را گرفتم. لبخند کمرنگی زد.
- تر و تمیزم می کنی برای تشییع!
رو برگرداندم و اشک کنار چشمم را گرفتم. لبخند زدم و گفتم: با وجودی که خودم کرمانی ام اما همیشه از شهر بم خوشم می اومد!
- از چیِ اون؟
- لهجه شیرین بم، صدای ایرج بسطامی!
لبخند کمرنگی زد و گفت: من بمی نیسم حاجی!
و بعد گل پونه ها را زیر لب زمزمه کرد:
گل پونه ها نامهربانی آتشم زد،
گل پونه ها بی هم زبانی آتشم زد
می خواهم هم چون تا سحر گاهان بخوانم
افسرده ام ، دیوانه ام ، آزرده جانم
بی سیم چی صدایم کرد: حاج اسدی پشت خطه!
تند بیسیم را از دست جوان گرفتم.
- به گوشم!
- قاسم سمت چپت ، مرتضی داره با یه دسته نیرو می آد کمک!
- اِشلو؟! فرمانده گردان فجر!!
- ها کاکو!
برگشتم بالای سر حسین تاجیک ، با همان تبسم جان داده بود! رگشتم پشت خاکریز و تیر اندازی کردم.
- الله اکبر...الله اکبر....
هنوز ده دقیقه نگذشته بود که جناح سمت چپ شلوغ و صدای تکبیر بلند شد. برگشتم و به سمت چپ نگاه انداختم. در عرض چند دقیقه ، دو تانک عراقی که راه را بسته بودند، گلوله آتش شدند و سوختند. پشت آن چشمم به یک دسته نیرو افتاد که جوانی باریک اندام و قد متوسط جلو آن ها ، آرپیجی بردوش با پای بدون پوتین از درون پرده دود و خاک بیرون آمد و به سرعت بزرگ شد. هیجان زده فریاد زدم: اشلو!
با آمدن مرتضی و چند نفر دیگر صحنه جنگ عوض شد! مرتضی و آن چند نفر انگار صاعقه زدند به تانک ها و جناح چپ را باز کردند. برای لحظه ای غبطه خوردم به حاج اسدی با چنین فرمانده گردانی! مرتضی خودش را رساند و با خوشرویی انگشتان دستش را جمع به طرف بالا گرفت و چرخاند و عربی گفت: اَی شَی لَونُک!
لحظه ای سیر به قاب صورت بشاش و خندانش خیره شدم و لذت بردم. گفتم: اینی که گفتی یعنی چه؟
- رنگ و روت چطوره ! مخف اشلو!
نمی دانم چرا هرچه به صورت لاغر و ساده مرتضی جاویدی زل می زدم، نبود حسین تاجیک را بیشتر حس می کردم. با همان سر و صورت خاکیِ دود زده و دو گوشی که پر بود از خاک و چند قطره خون تیره خشک شده . اشکم سرازیر شد. گفت: حاجی قاسم، شما برید عقب خودمون فرمون بقیه تانکا رو می بُریم!
- ممنون از این که ما رو نجات دادی! می مونم تا پاتک رو دفع کنیم!
با کلام و صورتی که پر بود از تصمیم و تمرکز، گفت : شرمنده، ححاج اسدی گفته، باید شما رو بککسم عقب، بقیه می مونن برای مقابله با پاتک!
اول جنازه حسین تاجیک را به عقب منتقل کردم و بعد سوار موتور تریل شدم و با بیسیم چی از حلقه محاصره بیرون رفتم. تمام مسیر ناخودآگاه تکرار می کردم: اَی شَی لَونُک ... اِشلو ...
« حاج قاسم سلیمانی »