بخش دوم : احکام و اداب زیارت

خلاصه :

(معصومین (علهم السلام

براي تشرف به حرم مطهر معصومين(عليهم السلام) و در حال زيارت قبور مطهر آنان، اين كارها مستحب است:

1- غسل زيارت، كه به همين نيت انجام شود و كيفيّت آن با ساير غسل ها فرقي ندارد.

2-  با طهارت و وضو بودن.

3- پوشيدن لباس هاي پاك و تميز و بهتر است سفيد باشد.

4- عطر زدن و خوشبو كردن، بجز براي زيارت حضرت امام حسين(عليه السلام) كه اين عمل مستحب نيست.

5- با آرامش و وقار حركت كردن و گام ها را كوتاه برداشتن.

6- مشغول بودن به ذكر، به خصوص ذكر « الله اكبر» و « الحمد لله» در حال رفتن به زيارت.

7- خواندن اذن دخول و اجازه گرفتن براي ورود به حرم.

8- بوسيدن آستانه و درگاه حرم خوب است، ولي سجده كردن جايز نيست مگر آنكه سجده شكر به‎جهت توفيق اين زيارت باشد. از آنجا كه امروزه برخي از دشمنان مكتب اهل بيت از اين مسأله سوء استفاده كرده و عليه شيعيان تبليغ مي‎كنند، بهتر است زائران گرامي سجده شكر را نيز روبروي قبر و ضريح انجام ندهند.

9- وارد شدن به حرم با پاي راست.

10- نزديك قبر رفتن، به طوري كه بتواند در كنار ضريح قرار گيرد و خود را به آن بچسباند، در صورتي كه مزاحمتي براي زائران نداشته باشد و سبب اختلاط با نامحرم نباشد. يادآوري مي شود، هر چند نزديك ضريح رفتن اگر مزاحمتي براي ديگران نداشته باشد مطلوب است ولي زيارت حضرت صرفاً به دست ماليدن و بوسيدن ضريح نيست. بلكه اگر در حرم در گوشه خلوتي نيز زيارت نامه بخوانند به حضرت سلام بدهند از ثواب زيارت بهره مند خواهند بود و اين فكر كه اگر دست به ضريح نرسانند يا نبوسيدند زيارتشان كامل نيست تصور بي جايي است.

11- ايستادن در حال زيارت، اگر عذري ندارد و بتواند بايستد.

12- تكبير گفتن پيش از زيارت، وقتي قبر مطهر را مي بيند.

13- خواندن زيارت هايي كه از معصومين (عليهم السلام) رسيده است مانند زيارت جامعه و امين الله.

14- آهسته زيارت خواندن و پرهيز از صداي بلند.

15- خواندن دو ركعت نماز زيارت، پس از زيارت و هديه آن به صاحب مزار.

16- در زيارت معصومين (عليهم السلام) مستحب است پشت به قبله و رو به قبر زيارت بخواند.

17- خواندن دعا و قرآن و هديه ثواب آن به صاحب مزار.

18- توبه از گناهان؛ زيرا آن اماكن مقدس محل پذيرش توبه است.

19- پرهيز از سخنان ناشايست و لغو و بيهوده و امور دنيايي در آن اماكن مقدس.

20- بيرون رفتن از حرم (به ويژه اطراف ضريح) پس از زيارت تا جا براي ديگران باشد و از زيارت ملول نشود و شوق زيارت همچنان در دلش زنده بماند.