بيان عظمت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از زبان پيامبر (صل الله علیه و آله وسلم)

خلاصه :

رسول اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم)، بارها و بارها فاطمه (عليها السلام) را ستود و از او تجليل نمود. در مواقع بسياري مي‌فرمود: "پدرش به فدايش باد" و گاه خم مي‌شد و دست او را مي‌بوسيد. به هنگام سفر از آخرين کسي که خداحافظي مي‌نمود، فاطمه (عليها السلام) بود و به هنگام بازگشت به اولين محلي که وارد مي‌شد، خانه او بود. عامه محدثين و مسلمانان از هر مذهب و با هر عقيده‌اي، اين کلام را نقل نموده‌اند که حضرت رسول مي‌فرمود: "فاطمه پاره تن من است هر کس او را بيازارد مرا آزرده است." از طرفي ديگر، قرآن کريم پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) را از هر سخني که منشأ آن هواي نفساني باشد، بدور دانسته و صراحتاً بيان مي‌دارد که هر چه پيامبر مي‌فرمايد، سخن وحي است. پس مي‌توان دريافت که اين همه تجليل و ستايش از فاطمه (عليها السلام)، علتي ماوراي روابط عاطفي مابين پدر و فرزند دارد. پيامبر اکرم (صلي الله عليه و آله و سلم) نيز خود به اين مطلب اشاره مي‌فرمود. گاه در جواب خرده‌گيران، لب به سخن مي‌گشود که خداوند مرا به اين کار امر نموده و يا مي‌فرمود: "من بوي بهشت را از او استشمام مي‌کنم." اما اگر از زواياي ديگر به بحث بنگريم و حديث نبوي را در کنار آيات شريفه قرآن کريم قرار دهيم، مشاهده مي‌نماييم قرآن کريم عقوبت کساني که رسول خدا (صلي الله عليه و آله و سلم) را اذيت نمايند، عذابي دردناک ذکر مي‌کند. و يا مي‌فرمايد کساني که خدا و رسول را اذيت نمايند، خدا آنان را در دنيا از رحمت خويش دور مي‌دارد و براي آنان عذابي خوار کننده آماده مي‌نمايد. پس به نيکي مشخص مي‌شود که رضا و خشنودي فاطمه (عليها السلام)، رضا و خشنودي خداوند است و غضب او نيز باعث غضب خداست. به بياني دقيق‌تر، او مظهر رضا و غضب الهي است. چرا که نمي‌توان فرض نمود، شخصي عملي را انجام دهد و بدان وسيله فاطمه (عليها السلام) را بيازارد و موجب آزردگي پيامبر (صلي الله عليه و آله و سلم) گردد و بدين سبب مستوجب عقوبت الهي شود، اما خداوند از آن شخص راضي و به عمل او خشنود باشد و در عين رضايت، او را مورد عقوبتي سنگين قرار دهد. نکته‌اي ديگر که از قرار دادن اين حديث در کنار آيات قرآن کريم بدست مي‌آيد، آنست که رضاي فاطمه (عليها السلام)، تنها در مسير حق بدست مي‌آيد و غضب او فقط در انحراف از حق و عدول از اوامر الهي حاصل مي‌شود و در اين امر حتي ذره‌اي تمايلات نفساني و يا انگيزه‌هاي احساسي مؤثر نيست. چرا که از مقام عدل الهي، بدور است شخصي را به خاطر غضب ديگري که برخواسته از تمايل نفساني و يا عوامل احساسي مؤثر بر اراده اوست، عقوبت نمايد.