نیمه ماه نه! تو قرص ماهی...

خلاصه :

نیمه شعبان در راه است، نیمه ماه....البته نه، قرص ماه...تو قرص ماهی آقا جانم...

امّا حیف ، حیف و صد حیف که روی ماهت پشت ابرهاست عزیزدل ها...

همیشه برایم سؤال است که مگر در گذشته همه آدم ها، چه بد چه خوب و چه خاکستری نمی توانستند امام عصر و زمان خود را ببینند؟ پس چرا ما محرومیم!

نمی دانم چه سرّی است که از زمان پیامبر (ص) هر چه به جلوتر آمدیم، بشریت بیشتر و بیشتر از دیدن امام عصر خود محروم شد و کمتر آن انوار تابناک را درک کرد، تا به جایی که ما آمدیم و داستان بی پایان غیبت شروع شد...

آقاجانم می دانم که به خاطر خودمان و اعمال مان از دیدن روی ماهت محرومیم اما مگر در زمان امام حسین (ع) آدم های بد روی زمین هم آن عشق محض را ندیدند و درک نکردند؟!

آقا جان، سیر دیدنت را نمی خواهیم چون اصلاً در این اندازه ها نیستیم، فقط یک نگاه برای تمام عمر ما بس است...

اصلاً یک نگاه از فرسنگ ها دور، همین که نقطه کوچکی از وجود شما دیده شود...

اگر نمی شود، باشد فقط بدانیم که کجای این کره خاکی نفس می کشید که بیاییم و در هوای کوی شما نفس بزنیم و عطر یاس تن شما را استشمام کنیم...

اگر این هم نمی شود باشد، همین که بدانیم شما ما را در این دنیا نگاه می کنید ما را بس...

البته نکند شما اصلاً ما را نگاه هم نکنید و اینقدر بد باشیم که نه ببینیم و نه ببینید و اینگونه از این دنیا رخت ببندیم و برویم...

آقا جانم! می دانم اگر این دنیا نبینمت دنیای دیگر قطعاً نمی توانیم، چون آن دنیا دیگر حساب و کتاب دارد و حساب ما پر از قول های برگشت خورده ای است که داده ایم و پاس نکردیم...

البته مهربانم چون دستور به امیدوار بودن داده اید، منتظر می مانیم، منتظر...شاید لحظه آخر که دیگر گرمای عذاب را حس می کنیم، بگویید: او دوستدار ما بود و ببخشیدش...

آقا جانم! تشنه ایم...به نگاهی به صدایی به نوایی به هوایی سیراب مان کنید...ای یوسف زهرا