خلاصه :

 
  رسیدن گل و نسرین به خیر و نیکی باد
 بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد                  حافظ                

 ایام بهار است و گل و لاله و نسرین
 از خاک برایند تو  در خاک چرایی                           حافظ                     

می نماید عکس می در رنگ روی مهوشت 
همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب                  حافظ 

روی جانان طلبی آینه را قابل ساز 
ور نه هرگز گل و نسرین ندمد زآهن و روی                  حافظ

 بر گل روی تو چون بلبل مستم واله
 برخ لاله و نسرین چه تمنا دارم                              سعدی              

 بنفشه و گل نسرین و سنبل اندر باغ
 به صلح باید بودن چو دوستان نه به کین                   کسایی                                                            

 فلک را کرد کحلی پوش پروین
 موصل کرد نیلوفر به نسرین                                    نظامی

تا چه کرد آن سنبل نورسته در گلزار حسن
کش قدم بر فرق نسرین است گویی نیست هست    فروغی بسطامی

غمزه نسرین نه ز باد صباست
کز اثر خاک تواش توتیاست                                نظامی

چونرگس شوخ چشم آمد سمن را رشک و خشم آمد
به نسرین گفت تا ما هم  برآمیزیم مستانه           مولانا
 

 
بهار آمد گل نسریــن نیاورد
نسیمی بوی فروردین نیاورد                             هوشنگ ابتهاج
 

زان چشمه سیم کز سمن رست
نسرین ورقی که داشت می شست                 نظامی

 
لبت سیمین تن و نسرین بدن
گشته یکی شمع در این انجمن                        اسماعیل یلدا
 

 
خاک خوردست بسی گلرخ و نسرین تن
که می روید از آن سرو و گل و نسرین                پروین اعتصامی

بنفشه زلف من ای سرو قد نسرین تن
که نیست چون سر زلفت بنفشه و سوسن         رهی معیری

چمن خلد کی این لاله و نسرین دارد
لب اعجاز کی این خنده شیرین دارد                     صائب تبریزی

 خاک ما خاری نروید خاک بر سر خاک ما
خاک می روید گل و نسرین و نرگس در چمن           فیض کاشانی

بروید دل گل و نسرین و ریحان
چو از ابر کرم باران در آمد                                   مولوی
 

سترده شد فروغ روی نسرین
پریشان گشت چین زلف سوسن                        پروین اعتصامی