معصوم ۲

خلاصه :

 «علی» و «حضرت علی» و «حیدر کرار» به اینجا تغییر مسیر دارد. برای روستایی با نام حیدر کرار حیدر کرار (بهبهان) و برای دیگر کاربردهای علی و حضرت علی، علی (ابهام‌زدایی) وحضرت علی (ابهام‌زدایی) را ببینید.

علی بن ابی‌طالب
نقش	امام اول شیعیان خلیفهٔ چهارم اهل سنت
نام	علی بن ابی‌طالب
کنیه	ابوالحسن، ابوتراب
لقب(ها)	امیرالمؤمنین، مرتضی، اسداللّه، حیدر کرار، سید عرب، سیدالمسلمین، امام‌المتّقین
زادروز	۱۳ رجب سال سی‌امعام‌الفیل (۲۳ قبل از هجرت)
زادگاه	کعبه، مکه، حجاز
درگذشت	۲۱ رمضان ۴۰ هجری
مدفن	حرم علی بن ابی‌طالب، نجف، عراق
محل زندگی	عربستان و عراق
پدر	ابوطالب
مادر	فاطمه بنت اسد
همسر(ان)	فاطمه، ام‌البنین، اسما دختر عمیس،

از سلسله مباحث در مورد

زندگی[نهفتن] زندگی زناشویی   زادگاه شورش‌ها در زمان خلافت علی سال‌شمار زندگی   خانواده علی خاندان علی   شجره‌نامه   غدیر خم پیمان برادری   یوم‌الدار   لیلةالمبیت رویداد مباهله   زندگی نظامی علی دوران خلافت   کشته شدن علی

میراث[نهفتن] آثار و گفتاوردها نهج‌البلاغه   غرر الحکم و درر الکلم مصحف علی   کتاب علی   دعای کمیل خطبه‌ها دربارهٔ علی علی بن ابی‌طالب در آثار هنری کتاب‌ها درباره علی   الغدیر شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید در ادبیات فارسی   دانشنامه امام علی دیگر میراث حرم علی بن ابی‌طالب   ذوالفقار   دل‌دل

علی‌شناسی[نهفتن] امامت و ولایت علی بن ابی طالب   شخصیت   علی در قرآن   علی‌ستیزی چهارده معصوم   امامت (دوازده امام) اصحاب کسا   اهل بیت

دیدگاه‌ها[نهفتن] علی از نگاه اهل سنت   علی از نگاه شیعه علی از نگاه نامسلمانان

مقاله‌های وابسته[نهفتن] شیعه   سادات   خلفای راشدین(خلافت راشدین)   جانشینی محمد امیرالمؤمنین   ابوتراب   محمد-علی   ناصبی   سب علی

رده:علی   گفتارها    درگاه اسلام

ن ب و

علی بن ابی‌طالب (به عربی: علیّ بن أبی طالب؛ زادهٔ ۱۳ رجب ۳۰ عام‌الفیل برابر با ۲۳ قبل از هجرت – درگذشتهٔ ۲۱ رمضان ۴۰ قمری) امام اول تمامی شاخه‌های مذهب شیعه، خلیفهٔ چهارم از خلفای راشدین اهل سنت، و پسرعمو و داماد محمد است.

^[۱] او فرزند ابوطالب و فاطمه بنت اسد، همسر فاطمهٔ زهرا، و پدر حسن، حسین، و زینب است.

^[۲] وی از سال ۳۵ تا ۴۰ هجری، کمتر از پنج سال، به‌عنوان خلیفه بر خلافت اسلامی

^[۳] جزشام حکومت کرد. او در میان طیف وسیعی از مسلمانان از جایگاه برجسته‌ای برخوردار است.^[۴]

در کودکی به دلیل بدهکار شدن پدرش، محمد سرپرستی او را بر عهده گرفت. پس از دعوت محمد، علی در سن حدوداً ۹ تا ۱۱ سالگی از اولین ایمان‌آورندگان به اسلام گشت؛^[۵] پذیرش دعوت او را در یوم الدار علناً اعلام کرد^[۶]

^[۷] و محمد او را «برادر و وصی و جانشین خود» نامید.^[۸] گفته می‌شود در شب لیلة المبیت به هجرت محمد کمک کرد^[۹] و محمد پس از مهاجرت به مدینه و ایجاد پیمان برادری بین مسلمانان، او را به‌عنوان برادر خویش انتخاب کرد.^[۱۰] او در مدینه در اغلب جنگ‌ها پرچم‌دار سپاه اسلام بود و به دلاوری مشهور گشت.^[۱۱]

مسئلهٔ حق وی در خلافت پس از محمد منجر به شکاف اصلی میان مسلمانان و تقسیم آنان به دو گروه شیعه و سنی شد.^[۱۲] محمد در بازگشت ازحجةالوداع در غدیر خم جملهٔ «هر که من ولی او هستم، این علی ولی او است» را به زبان آورد؛ اما مقصود این عبارت مورد اختلاف شیعه و سنی قرار گرفت. شیعیان بر این اساس معتقد به نصب امامت و خلافت در خصوص علی شدند و اهل سنت آن را به معنای دوستی و محبت علی تفسیر می‌کنند.^[۱۳]

^[۱۴]

^[۱۵] پس از درگذشت محمد، زمانی که علی مشغول کفن و دفن وی بود، جمعی از مسلمانان در سقیفهٔ بنی‌ساعده گرد هم آمدند و بعد از مشورت با یکدیگر دربارهٔ انتخاب جانشین او، سرانجام با ابوبکر به‌عنوان خلیفه بیعت کردند.^[۱۶]

^[۱۷] علی بن ابی‌طالب در ابتدا از بیعت با ابوبکر سرباز زد؛ ولی سرانجام پس از شش ماه با ابوبکر بیعت کرد. علی در دوران خلافت سه خلیفهٔ اول در جنگ‌ها شرکت نکرد^[۱۸] و جز در مورد انتخاب خلیفهٔ سوم فعالیت سیاسی نداشت. البته هر گاه خلفای سه‌گانه می‌خواستند، در امور دینی، قضایی، و سیاسی به آن‌ها مشورت می‌داد.^[۱۹]

پس از کشته‌شدن عثمان، او به‌عنوان چهارمین خلیفهٔ مسلمانان برگزیده شد. دوران خلافت وی با نخستین جنگ‌های داخلی میان مسلمانان و شورش‌هایی نظیر شورش ایرانیان هم‌زمان بود. علی با دو نیروی مخالف مجزا مواجه شد: گروهی به رهبری عایشه، طلحه، و زبیر در مکه که خواهان برگزاری شورا برای تعیین خلافت بودند و گروهی دیگر به رهبری معاویه در شام که انتقام خون عثمان را خواستار بودند. چهار ماه پس از خلافت، علی در جمل گروه اول را شکست داد؛ اما سرانجام جنگ صفین با معاویه به لحاظ نظامی بی‌نتیجه بود و در نتیجه حکمیت به لحاظ سیاسی بر ضد علی تمام شد. سپس در سال ۳۸ هجری با خوارج که قبول حکمیت توسط علی را بدعت می‌دانستند و بر او شوریدند، در نهروان جنگید و آنان را شکست داد.^[۲۰] او سرانجام در مسجد کوفه به ضرب شمشیر یکی از خوارج به نام ابن ملجم مرادی کشته شد،^[۲۱] در خارج شهر کوفه دفن شد، و بعدها حرم او و شهر نجف پیرامون مدفن او ساخته شد.^[۲۲]

 می‌باشد. همچنین اشعار و نوشته‌های متعدد به زبان‌های مختلف در مدح و بیان جایگاه علی بخشی از ادبیات و فرهنگ دینی ملل مسلمان را تشکیل می‌دهد.نهج البلاغه چندین کتاب به احادیث، خطبه‌ها، و دعاهای روایت‌شده از وی اختصاص یافته‌است که معروف‌ترین آن ^[۲۵] تعداد زیادی از سخنان کوتاه علی، تبدیل به بخش‌هایی از فرهنگ عمومی اسلامی شده‌است و نویسندگان عرب‌زبان به فصاحت بی‌نظیر خطبه‌ها و سخنان علی اشاره کرده‌اند.^[۲۴] خودداری او از مشارکت در بازی جدید فریبکاری سیاسی و فرصت‌طلبی هوشمندانه که در زمان خلافت وی در دولت اسلامی ریشه دوانده بود، هرچند وی را از کامیابی در زندگی محروم ساخت، اما سبب شد در نظر ستایشگرانش به‌عنوان نمونه‌ای از تقوای اسلام نخستین و فاسدنشده و همچنین فتوت عربی پیش از اسلام جلوه‌گر شود.ویلفرد مادلونگ به نوشتهٔ ^[۲۳] بود. وی سخت‌گیرانه وظایف مذهبی را مراعات می‌کرد و از متاع دنیوی دوری می‌جست. برخی نویسندگان وی را فاقد مهارت و انعطاف‌پذیری سیاسی می‌دانند.سنت و قرآنعلی‌رغم تأثیر اختلاف‌های مذهبی در تاریخ‌نگاری مسلمانان، منابع توافق دارند که علی شخصیتی عمیقاً مذهبی و سرسپرده به اسلام و حکومت عادلانه مطابق با