پیش دبستان میزان و «جشن پیامبر مهربانی»

خلاصه :

و سرانجام جشن بزرگ پیامبر مهربانی برگزار شد.

از زمان اعلام تاریخ برگزاری جشن در جلسه ی شورای عمومی آبان ماه تا برگزاری جشن در بیست و سوم آذرماه، روزهای خاطره انگیزی سپری شد که سرشار از همبستگی و نشاط میان مربیان و متربیان بود.

یک هفته قبل از جشن، زنگ مهربانی آغاز شد. بچه ها هرروز سرودها را تمرین می کردند. مربیان در تکاپوی برگزاری هرچه بهتر جشن بودند. به طوری که شب قبل از رویداد، دو تن از مربیان تا پاسی از شب در حال آماده سازی سالن ورزشی و آمفی تئاتر بودند.

صبح روز جشن، بسیاری از مربیان از یک ساعت زودتر در محل حاضر بودند تا آخرین هماهنگی های لازم انجام شود.همه چیز برای شروع یک جشن کافی بود. بالاخره مراسم آغاز شد. مجری صبحگاه آقای عزیزی بودند. ایشان بعد از یک سلام گرم و احوال پرسی جانانه، پدران و فرزندانشان را به یک صبحگاه فرا خواندند. مادران هم نظاره گر مراسم بودند.

صفوف منظم پدران، تداعی کننده ی صبحگاه قدیم بود و در مقابل، جمع صمیمی و دوستانه ی بچه ها با مربیان شان، نویدبخش یک تحول در عرصه ی تعلیم و تربیت شد.

بعد از صبحگاه بازی های جشن اعلام شد. تمام این بازی ها از قبل برنامه ریزی شده بودند. فوتبال، والیبال، وسطی، کُشتی، تنیس روی میز، طناب کشی و... از جمله ی ورزش ها و بازی ها بود. برای مادران محترمه نیز همچون پدران امکانِ ورزش در سالن مجزا فراهم شده بود.

بازی سنتی «زو» و کُشتی بین بچه ها و میان پدران از بازی های بسیار بانشاط جشن بودند.

بعد از اتمام زمان حضور ما در سالن، خانواده ها به سمت تماشاخانه (آمفی تئاتر) راهی شدند. قبل از ورود به سالن تماشاخانه، برنامه ی پذیرایی در نظر گرفته شده بود تا خستگی ناشی از ورزش و تحرک برطرف گردد. خانواده ها منتظر بودند. بچه ها انتظار بیشتری داشتند.

ابتدا نوآموزان پیش دبستان یک، سوره ی کوثر را گروهی قرائت کردند و سرود «من بچه شیعه هستم» را خواندند و سپس بعد از وقفه ای نیم ساعته، نوآموزان پیش دبستان دو به سمت جایگاه آمدند و بعد از اعلام مجری سالن، چهار سرود را در یک سرود خواندند. اگرچه مراسم با یک نمایش طنز و مسابقه ی پدران و پسران ادامه پیدا کرد ولی لحظه ی اوج این جشن، همان سرود دسته جمعی بچه ها بود.