بالون

خلاصه :

بالون هوای گرم تکنولوژی بسیار قدیمی است که ساختش به سال 1783 بر می گردد. اولین بالون به دست برادران مونتگولفیر ساخته شد.

اولین بالون هیدروژنی

5روز بعد از پرواز موفق برادران مونتگولفیر، یک فیزیکدان جوان، پروفسور ژاک چارلز (Jacques Charles) با اولین بالون ساخته شده از پارچه ابریشمی لاکی پر شده از گاز هیدروژن پرواز کرد. این پرواز 2 ساعت طول کشید و 27 مایل ادامه داشت و تا ارتفاع 9000 پایی بالا رفت. ژاک اشتباها بر این باور بود که برادران منتگولفیر نیز با کیسه ای پر شده از هیدروژن پرواز کرده اند بنابراین هر دو بالون هوای گرم و بالون هیدروژنی در یک سال ساخته شده بود.

استفاده از بالون در جنگ جهانی

بالون ها در صنایع نظامی نیز جایگاه خود را پیدا کردند. ناپلئون از یک بالون قابل مشاهده لنگردار در تعدادی از جنگ هایش استفاده می کرد و بالون را برای جابجایی سربازانش به مناطق مورد تهاجم انگلیس در نظر گرفته بود. در طی جنگ داخلی آمریکا، هر دو نیروهای شمالی و جنوبی از بالون های هوای گرم بسته شده استفاده می کردند. در اروپا، بالون ها در طول محاصره 1870 پاریس (جنگ فرانکو-پروس) برای پیام ها و افراد مهم به خارج از پاریس استفاده می شد. در جنگ جهانی اول هر دو جناح از بالون های هوای گرم برای خلع سلاح توپخانه ها استفاده می کردند. در جنگ جهانی دوم بالون ها را برای مشاهده و شناسایی اهداف نصب می کردند، اگرچه بالون های انبوهی ( ترکیبی از چندین بالون بزرگ که نزدیک همدیگر نصب می شدند) اغلب برای تخریب بمب افکن های سطح پایین مورد استفاده قرار میگرفتند. نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا با شرکت جنرال میلز (General Mills Company) در دهه 1950 قراردادی را برای توسعه دادن بالون های هوای گرم کوچک برای اهداف نظامی منعقد کرد. نیروی دریایی هرگز از این بالون ها استفاده نکرد اما، این پروژه مبنایی برای ساخت بالون های هوای گرم مدرن شد. با استفاده از تکنولوژی و متریال جدید، بالون های هوای گرم به سرعت به عنوان یک ورزش به شهرت رسید.