AMD Ryzen یا Intel Core i۷

خلاصه :

هنگامی‌که صحبت از پردازنده‌های مرکزی و تهیه و خرید واحدی مناسب با توجه به فاکتورهای مختلفی از جمله میزان هزینه و ویژگی‌های مورد نیاز به میان می‌آید، انتخاب از میان انبوه محصولات عرضه گشته از جانب کمپانی‌های اینتل و AMD به چالشی بزرگ تبدیل می‌گردد. این مهم حتی در روزهای اخیر و با ورود طوفانی AMD به عرصه رقابت نیز سخت‌تر گشته و بررسی طیف گسترده پردازنده‌های ارائه شده توسط هر دو کمپانی نامبرده و ویژگی‌های قابل پشتیبانی توسط هر کدام از آن‌ها با عنایت به گستردگی اطلاعات موجود در سطح اینترنت مدت زمان تقریباً فراوانی را نیازمند می‌باشد.

 درحالی‌که عملکرد ضعیف کمپانی AMD در حوزه طراحی و ساخت واحدهای پردازنده مرکزی و نبود رقیب بازار را به خلسه دهشتناکی فرو برده و نتیجه آن را هم‌اکنون در قالب پیشرفت لاک‌پشتی وار فناوری و افزایش بسیار اندک کارایی محصولات در هر نسل می‌توانیم نظاره‌گر ‌باشیم، کمپانی حریص و طماع اینتل نیز که مسیر ماهیگیری از آب گل‌آلود را در مقابل خود هموار دیده است شروع به عرضه پردازنده‌های مرکزی خود با نرخ‌هایی به دور از تصور نماییده که فاکتور کارایی در قابل قیمت پرداختی به‌هیچ‌عنوان در آن‌ها به چشم نمی‌خورد، اما دیگر نوبت آن رسیده است تا کمپانی نامبرده تغییراتی اساسی را در سیاست‌های خود به کار بسته و حرکت به‌سوی مسیری دیگر را در دستور کار خود قرار دهد، زیرا واحدهای پردازنده مرکزی Ryzen برخلاف گذشته دیگر بر روی کاغذ از قدرت فراوانی برخوردار نبوده و این مهم را به‌صورت عملی به کار بسته است.

البته نباید این نکته را نیز فراموش کرد که کمپانی AMD در حوزه طراحی و ساخت واحدهای پردازنده مرکزی ناهمگن بسیار قدرتمند عمل کرده است، اما محصولات موجود در این دسته متأسفانه در صنایع گوناگونی همچون بازی‌های رایانه‌ای که عموم مصرف‌کنندگان بازار را تشکیل می‌دهد حرفی برای گفتن ندارند.

اگر اندکی در بازار به جستجو پرداخته و نظر افراد مختلف را در خصوص پردازنده‌های مرکزی دو رقیب دیرینه فوق جویا شوید در میابید که عقاید به تاریخ پیوسته و کاملاً اشتباهی نظیر داغ کردن بیش از حد واحدهای پردازشگر ای ام دی و سوختن آن‌ها همچنان در بین افراد شایع بوده و با قوت دو چندانی نیز به آن‌ها دامن زده می‌شود، اما چرا باید باورهای به شدت منسوخ گشته این چنینی در عصر نوین اینترنت و بمباران اطلاعاتی همچنان وجود داشته و موجودیت یک کمپانی قدرتمند با صحبت‌های اشتباه برخی از افراد به زیر سؤال رود؟

 چندی پیش شخص حقیر در طی مشاوره‌ای به یکی از دوستان خرید واحد پردازنده مرکزی Ryzen 7 1700 را با توجه به میزان بودجه جمع‌آوری گشته به وی پیشنهاد دادم، اما هنگامی‌که با جمله "ای ام دی رو بیخیال داغ می‌کنه میسوزه حوصله ندارم" مواجه گشتم دیگر صلاح را در ادامه گفتگو ندیده و مسیر حرکت به سمت منزل را در پیش گرفتم؛ این در حالی است که یک واحد پردازنده مرکزی Athlon II X4 635 بیش از شش سال است که بر روی رایانه شخصی بنده در حال فعالیت بوده و با وجود انواع و اقسام فشارهای وارده به آن و اورکلاک و ... همچنان نیز با اقتدار در حال کار می‌باشد؛ لذا زمان آن رسیده است تا برخی از عقاید نادرست کنار گذاشته شده و با دیدی منطقی به تهیه پردازنده مرکزی اقدام شود، زیرا در صورت خرید محصولی اشتباه هیچ‌کس به غیر از فرد خریدار و شخص مصرف‌کننده متحمل ضرری هنگفت نمی‌گردد.

پیشتر گفته شد که کمپانی AMD با طراحی و عرضه محصولات جدید و نوین خود تحت نام تجاری Ryzen ورود مجدد طوفانی و قدرتمندی را به بازار پردازنده‌های مرکزی انجام داده و کاربران بسیاری را حیرت زده کرده است، اما آیا این مهم از حقیقت برخوردار بوده و واحدهای پردازشگر تازه نفس کمپانی نامبرده از توان رقابت با محصولات اینتل برخوردار می‌باشند؟ در حال حاضر خرید واحد پردازنده مرکزی از کدام یک از دو کمپانی نامبرده منطقی‌تر بوده و توجیه‌پذیری بیشتری را با توجه به فاکتورهای مختلف به دنبال دارد؟ با ما همراه باشید تا در نوشته فعلی به بررسی این مهم بپردازیم.

پیش از پرداختن به مبحث موضوع ذکر این نیز ضروری است که بسیاری از مقایسات انجام گرفته در این مقاله مستقیماً پردازنده‌های مرکزی نسل هفتم مبتنی بر معماری Kaby Lake را هدف قرار داده است، زیرا بررسی‌های انجام پذیرفته حکایت از آن دارند که واحدهای هم رده نسول پیشین توان رقابت با پردازنده‌های مرکزی تازه نفس کمپانی ای ام دی را نداشته و علاوه بر آن قیمت بسیار بالاتر نیز عملاً آن‌ها را از گردونه رقابت خارج می‌نماید.

بررسی تراشه‌های هدایتگر (چیپست) کمپانی اینتل

کمپانی اینتل به همراه پردازنده‌های مرکزی نسل هفتم Kaby Lake خود، گستره مناسبی از انواع تراشه‌های هدایتگر مختلف را با پشتیبانی از ویژگی‌های گوناگون نیز عرضه ساخته است تا تمامی بخش‌های مختلف بازار را تحت پوشش خود در آورده و محصولی برای تمام رده‌های گوناگون در اختیار مصرف‌کنندگان قرار گیرد. تعداد تراشه‌های هدایتگر موجود در سد محصولاتی پردازنده‌های مرکزی مبتنی بر معماری نامبرده در حالت کلی پنج واحد را شامل می‌گردند که تعداد دو واحد از آن‌ها (Z270 و H270) مستقیماً بازار رده مصرف‌کننده و دیگر واحدهای مربوطه نیز بازار محصولات رده ارزان قیمت را هدف قرار داده‌اند. همان‌طور که مستحضر هستید پرداختن به قابلیت‌ها و ویژگی‌های قابل پشتیبانی توسط تمامی تراشه‌های فوق از حوصله مقاله فعلی خارج می‌باشد، لذا محوریت اصلی توضیحات چیپست‌های Z270 و H270 را شامل می‌گردند.

تراشه هدایتگر Z270 در نسل فعلی با توجه به پشتیبانی از طیف گسترده‌ای از ویژگی‌های مختلف موفق به دریافت عنوان پرچم‌داری در محصولات رده مصرف‌کننده گشته است. درحالی‌ که پردازنده‌های مرکزی Kaby Lake به لطف سازگاری با سوکت LGA 1151 جهت فعالیت به تراشه‌های مذکور وابسته نبوده و قابلیت استفاده از آن‌ها در مادربردهای مبتنی بر چیپست‌های سری 100 (مانند تراشه Z170) و با عنایت به ارتقاء بایوس نیز میسر می‌باشد، اما ویژگی‌های جانبی ارائه گشته توسط چیپست‌های سری 200 (هرچند تعداد آن‌ها از انگشتان یک دست نیز کمتر می‌باشند) ممکن است برخی از افراد را به ارتقاء وسوسه نمایند.

تراشه هدایتگر Z270 در حالت کلی تعداد 24 مسیر نسل سوم انتقال اطلاعات PCI-E را در طراحی خود نهان ساخته است که قابلیت به کارگیری آن‌ها در پیکربندی‌های مختلفی از جمله 1x16 ،2x8 و 1x8+2x4 توسط پردازنده مرکزی برقرار می‌باشد، این در حالی است که نزول تعداد مسیرهای نامبرده به 20 عدد در تراشه H270 پیکربندی قابل پشتیبانی توسط پردازنده مرکزی را به تنها یک شکاف توسعه 1x16 کاهش داده است، بنابراین در حالت کلی می‌توان گفت که تراشه هدایتگر مذکور از توانایی استفاده از تعداد چندین کارت گرافیک برخوردار نمی‌باشد. از جمله دیگر برتری‌های تراشه Z270 در مقایسه با نمونه تحلیل یافته خود می‌توان به پشتیبانی از قابلیت اورکلاک اشاره کرد.

تعداد اتصالات ورودی و خروجی حاضر در تراشه‌های نامبرده تقریباً یکسان می‌باشند که از جمله آن‌ها می‌توان به شش درگاه ساتا III و چهارده درگاه USB اشاره کرد، البته ذکر این نکته نیز ضروری است که تراشه Z270 در مقایسه با تراشه H270 از تعداد دو درگاه نسل سوم یو اس بی بیشتری برخوردار می‌باشد.

مشخصات و ویژگی‌های قابل پشتیبانی توسط چیپست‌های اشاره شده به‌صورت کلی در جدول ذیل قابل مشاهده می‌باشند:

تراشه‌های هدایتگر Z270 و H270 از حافظه‌های مبتنی بر فناوری‌های‌ DDR4 و DDR3 در فرکانس‌های کاری 2400 مگاهرتز و 1600 مگاهرتز (به ترتیب) نیز پشتیبانی نماییده و کمپانی‌های سازنده مادربرد بنا بر مصلحت خود می‌توانند شکاف‌های توسعه حافظه‌های مربوطه را بر روی محصولات خود پیاده‌سازی نمایند، اما ذکر این نکته ضروری است که پردازنده‌های مرکزی Kaby Lake به دلیل وجود تراشه کنترل‌گر حافظه در ساختار داخلی معماری و پشتیبانی از هر دو فناوری نامبرده، با ماژول‌های حافظه اصلی DDR3 که در ولتاژ 1.5 ولت به فعالیت می‌پردازند سازگار نبوده و این مهم در صورت عدم توجه ممکن است مشکلاتی از قبیل سوختن واحد پردازشگر را با خود به ارمغان آورد.

پیش از حسن خطام بخش فعلی از نوشته ذکر این مهم نیز ضروری است که تعداد مسیرهای نسل سوم PCI-E قابل پشتیبانی توسط تراشه‌های نامبرده با همراهی تعداد 16 مسیر اضافی دیگر از واحد پردازنده مرکزی افزایش بیشتری پیدا کرده و مجموع مسیرهای انتقال اطلاعات در پلتفرم مذکور به 40 شاهراه در تراشه Z270 و 36 شاهراه در تراشه H270 فزونی پیدا نماییده‌اند. افزایش تعداد مسیرهای انتقال اطلاعات در حالت کلی ویژگی‌های مثبتی همچون قابلیت استفاده از تعداد سخت‌افزارهای جانبی بیشتر و ... را با خود به ارمغان آورده و دست کمپانی‌های سازنده مادربرد را در زمینه فزونی ویژگی‌های محصولات خود بازتر می‌گذارند.

بررسی تراشه‌های هدایتگر کمپانی AMD

بدون شک عرضه نسل جدیدی از پردازنده‌های مرکزی برخوردار از طیف وسیعی از انواع و اقسام تغییرات گوناگون نظیر دگرگونی معماری و ...، تراشه جدید و منحصر به فردی را جهت هدایت نیازمند بوده و واحدهای پردازشگر Ryzen نیز از این قاعده مستثنی نمی‌باشند. تراشه‌های توسعه یافته به‌منظور همراهی نمودن پردازنده‌های مرکزی فوق در قالب پنج واحد دسته‌بندی می‌گردند که همانند قسمت پیشین نوشته نیز تنها به بررسی دو مورد ابتدایی آن‌ها (تراشه X370 و B350) می‌پردازیم. پیش از پرداختن به مبحث موضوع ابتدا جدول ذیل را به دقت بررسی نمایید:

همان‌طور که در سطر ابتدایی جدول نیز مشاهده می‌نمایید، تعداد مسیرهای نسل سوم قابل پشتیبانی توسط چیپست‌های X370 و B350 مقداری را به خود اختصاص نداده‌اند. آیا این بدان معنی است که تراشه‌های نامبرده از شاهراه‌های PCI-e 3.0 پشتیبانی نمی‌کنند؟ در پاسخ باید گفت که پیکربندی نحوه طراحی مورد استفاده توسط کمپانی ای ام دی رویه‌ای کاملاً خلاف رقیب خود را در پیش گرفته و مسیرهای مذکور مستقیماً از پردازنده مرکزی مشتق شده‌اند. پردازنده‌های مرکزی رایزن در حالت کلی تعداد 24 مسیر نسل سوم انتقال اطلاعات را در بطن خود نهان ساخته‌اند که از کنار هم قرارگیری آن‌ها با تعداد هشت شاهراه نسل دوم قابل پشتیبانی توسط تراشه هدایتگر به مجموع 32 مسیر (در چیپست X370) دست پیدا می‌نماییم.

کاهش تعداد مسیرهای انتقال اطلاعات PCI-e همان‌طور که پیشتر نیز گفته شد در بروز مشکلاتی از قبیل نزول تعداد سخت‌افزارها و ویژگی‌های جانبی قابل استفاده مزید بر علت می‌گردد، اما این مهم برای بسیاری از افراد به‌هیچ‌عنوان مشکل‌ساز نمی‌باشد. تأثیرات کاهش تعداد مسیرهای انتقال اطلاعات در موقعیت‌های مختلفی از جمله به کارگیری تعداد چندین سخت‌افزار کارت گرافیک و یا دیسک‌های جامد مبتنی بر شکاف‌های توسعه ممکن است نمود پیدا کنند، اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد که تراشه هدایتگر X370 در حالت کلی پیکربندی مالتی GPU را تحت پشتیبانی خود در آورده و کمبود تعداد شکاف‌های توسعه نیز با لطف استفاده از دیسک‌های جامد مبتنی بر اتصالات ساتا مرتفع می‌گردد (تنها اگر فردی قصد استفاده از تعداد دو دیسک جامد مبتنی بر اتصال PCI-e را در سر داشته باشد با کمبود مسیر رو به رو می‌گردد).

علاوه بر آن با انتشار اخبار رسمی از جانب کمپانی‌های ای ام دی و انویدیا مبنی بر قطع پشتیبانی از فناوری‌های SLI و Crossfire، دیگر وجود انبوه تعداد مسیرهای انتقال اطلاعات برخلاف قبل فاکتوری مهم و اساسی به شمار نمی‌رود.

تراشه هدایتگر X370 در حالت کلی عنوان پرچم‌داری واحدهای نسل فعلی را به دوش کشیده و عبارت X در عنوان آن نیز نمایانگر اصطلاح "اکستریم" می‌باشد که مستقیماً چیپست‌های رده گران قیمت کمپانی رقیب نظیر Z270 و X99 را هدف قرار داده است. تراشه نامبرده پتانسیل‌های عملکردی و ورودی/خروجی‌های سخت‌افزار مادربرد را با افزودن تعداد هشت مسیر انتقالی نسل دوم PCI-e، شش درگاه نسل دوم و سوم یو اس بی به‌صورت مجزا، دو درگاه نسل دوم USB 3.1 افزایش داده و پشتیبانی از قابلیت‌هایی نظیر اورکلاک و پیکربندی CrossFire و SLI از جمله دیگر مشخصه‌های تراشه مذکور به شمار می‌روند. تراشه سری فوق برای آن دسته از افرادی طراحی گردیده است که مشخصه‌هایی از جمله عملکرد حداکثری، ویژگی‌های هنگفت، مسیرها و درگاه‌های ورودی و خروجی متنوع و علاوه بر آن قابلیت‌هایی نظیر پشتیبانی از اورکلاک و پیکربندی چند پردازشگره تراشه‌های گرافیکی را مدنظر دارند.

تمامی تراشه‌های هدایتگر دارنده عبارت B (نمایانگر اصطلاح Business) در طرح نام‌گذاری خود مستقیماً رایانه‌های شخصی رده عمومی را هدف قرار داده و نزول تعداد مسیرهای انتقالی، درگاه‌های ورودی و خروجی و ... از جمله گزینه‌های مربوطه جهت ایجاد تغییرات و به دنبال آن کاهش قیمت تمام شده چیپست به شمار می‌روند. مشخصات عرضه گردیده تحت نام تراشه هدایتگر B350 گستره متنوعی از انواع درگاه‌های یو اس بی گوناگون را در بطن خود جای داده است که تعداد آن‌ها با عنایت به تراشه‌های سوم شخص مورد استفاده توسط توسعه‌دهندگان سخت‌افزارهای مادربرد قابل افزایش می‌باشد. افزودن تعداد 6 مسیر نسل دوم PCI-e و پشتیبانی از فناوری DDR4 از جمله دیگر قابلیت‌های مهم و اساسی چیپست فوق به شمار می‌روند. تراشه هدایتگر مذکور مستقیماً نمونه رقیب خود یعنی H270 PCH را هدف قرار داده و موقعیت منحصربه‌فرد و توانایی‌های بنیادی آن نظیر مظاهرت از قابلیت فزونی فرکانس پردازنده مرکزی و فناوری CrossFire و قیمت بسیار مناسب آن قشر عظیمی از افراد مختلف را به‌منظور تهیه وسوسه می‌نماید.

جهت کسب اطلاعات بیشتر به مقاله "بررسی کامل معماری AMD Ryzen و چیپست‌های سری 300" مراجعه فرمایید.

اکنون با جمع‌بندی تمامی توضیحات ارائه شده در این بخش از مقاله و کسب یک نتیجه کلی در میابیم که تراشه‌های هدایتگر کمپانی اینتل در حالت کلی ویژگی‌های فراتری نظیر تعداد مسیرهای بیشتر انتقال اطلاعات را در اختیار مصرف‌کنندگان خود قرار می‌دهد، اما همان‌طور که پیشتر نیز اشاره شد این تعداد مسیر باید توسط سخت‌افزارهای مختلفی مورد استفاده قرار گیرند. افزایش تعداد ویژگی‌های قابل ارائه توسط یک محصول بدون شک فزونی قیمت تمام شده آن را به دنبال دارد و این مهم در صورت بلا استفاده ماندن قابلیت‌ها ضرر‌های مالی مختلفی را به فرد مصرف‌کننده وارد می‌نمایند. درگاه‌های ورودی و خروجی اطلاعات نظیر تعداد پورت‌های یو اس بی، ساتا و ... در تراشه‌های ساخت هر دو کمپانی یکسان بوده و از این بابت برتری‌های به خصوصی را نسبت به یکدیگر بهره‌مند نمی‌باشند (تراشه‌های هدایتگر کمپانی ای ام دی در حقیقت از پورت‌های ساتا III بیشتری را نیز پشتیبانی می‌نمایند، زیرا هر درگاه ساتا اکسپرس در حالت کلی تعداد دو درگاه معمول ساتا III و اتصال کوچک دیگری را در قالب ساختاری خود جای داده است).

حال که با قابلیت‌ها و ویژگی‌های قابل پشتیبانی توسط تراشه‌های هدایتگر هر دو کمپانی مذکور آشنایی پیدا کرده و دانستیم که کدام یک نسبت به واحدهای رقیب برتری‌های اندکی را بهره‌مند می‌باشند، زمان آن رسیده است تا به بررسی عملکرد و کارایی پردازنده‌های مرکزی پرداخته و دریابیم که آیا خرید محصولات کمپانی اینتل با توجه به وضعیت فعلی از توجیه منطقی برخوردار هستند یا خیر.

بررسی کارایی و عملکرد واحدهای پردازنده مرکزی

همان‌طور که مستحضر هستید پردازنده‌های مرکزی رایزن در قالب طبقه‌بندی‌ها مختلفی از جمله Ryzen 5 ،Ryzen 7 و Ryzen 3 به بازار عرضه شده‌اند که وجود واحدهای پردازشگر متنوع و گوناگونی در بطن هر کدام از آن‌ها نه تنها طیف گسترده‌ای از مخاطبان و مصرف‌کنندگان را تحت پوشش خود در آورده، بلکه خلأ محصولاتی موجود در بازار را نیز تا حدود فراوانی مرتفع نموده است.

در حال حاضر کمپانی AMD با عرضه پردازنده‌های مرکزی 1700X ،1800X و 1700 که همگی در سبد محصولاتی Ryzen 7 قرار دارند توانسته است تا سهم بسیار فراوانی از بازار را از آن خود کرده و واحد‌ها بسیاری را به فروش برساند، از طرفی دیگر کمپانی اینتل نیز با کاهش قیمت تعدادی از پردازنده‌های مرکزی نسل فعلی خود سعی در متعادل نمودن بازار و جلوگیری از هجوم مصرف‌کنندگان به سمت محصولات ای ام دی را سر داشته است که در این بین از واحد پردازنده مرکزی Core i7 7700K می‌توان به‌عنوان گل سرسبد و پردازنده‌ای خوش عملکرد یاد کرد که با کاهش قیمت انجام پذیرفته، نسبت فاکتور عملکرد در قبال هزینه پرداختی تعادل بیشتری در آن پیدا نموده است.

(قیمت فعلی پردازنده‌های مرکزی فوق به‌صورت لحظه‌ای از فروشگاه اینترنتی آمازون دریافت گردیده‌اند).

پردازنده مرکزی Core i7 7700K به دلیل برخورداری از معماری نوین نسل فعلی و قیمت مناسب از ارزش خرید بالایی برخوردار بوده و به همین منظور جهت استفاده به‌عنوان نقطه مرجعی در مقایسه با سایر واحدهای پردازشگر در نوشته فعلی انتخاب گردیده است. دیگر واحدهای پردازنده مرکزی نسول پیشین کمپانی نامبرده به دلیل قیمت گزاف و بعضاً کارایی کمتر عملاً توجیه منطقی و عقلانی را در پشت پرده تهیه و خرید خود قرار نداده‌اند.

واحد پردازنده مرکزی آبی‌رنگ مورد استفاده با برخورداری از پتانسیل مناسبی جهت به انجام رسانی طیف گسترده‌ای از انواع و اقسام فعالیت‌های گوناگون به‌صورت مطلوب، در بسیاری از تست و بررسی‌های مختلف اغلب در فیمابین پردازنده‌های مرکزی 1700X و 1800X ظاهر گشته و عملکرد آن گاهی اوقات در برنامه‌هایی که وابستگی شدیدی به پردازش‌های تک هسته‌ای دارند، از قدرتمندترین پردازنده مرکزی کمپانی رقیب (Ryzen 7 1800X) نیز پیشی می‌گیرد، لذا فاکتور قیمت مناسب نیز آن را به محصولی ایده‌آل جهت انتخاب مبدل می‌نماید، اما آیا توجه به پارامترهای دیگر در افزایش ارزش خرید آن تأثیرگذار هستند؟

پردازنده‌های مرکزی ساخت کمپانی AMD به دلیل ضعف در پردازش‌های تک هسته‌ای اغلب قدرت کمتری را در مقایسه با محصولات هم‌رده رقیب از خود به نمایش می‌گذارند. بخش عظیمی از فزونی پتانسیل پردازشی پردازنده‌های مرکزی کمپانی اینتل به وجود فناوری Hyper-threading در واحدهای تولیدی و همچنین قدرت پردازشی بیشتر هسته‌های فیزیکی بازگردانی می‌گردد. اگرچه کمپانی ای ام دی نیز به‌منظور کاهش میزان فاصله موجود فناوری SMT را در بطن واحدهای پردازنده رایزن به کار گرفته است، اما این نکته را نیز باید مدنظر داشت که فناوری HT سالیان بسیاری می‌باشد که توسط کمپانی اینتل به کار گرفته شده و این مهم آن را به درجه مناسبی از بلوغ پرورش داده است، اما فناوری پردازش‌های چند رشته‌ای هم‌زمان به تازگی توسط ای ام دی مورد استفاده قرار گرفته است.

با وجود به تمامی توضیحات مطرح گردیده مبنی بر ضعف پردازنده‌های مرکزی کمپانی ای ام دی در پردازش‌های تک‌رشته‌ای، همان‌گونه که در تصویر فوق نیز مشاهده می‌کنید واحد پردازشگر Ryzen 7 1800X عملکرد بسیار مناسب و قابل قبولی را به نمایش گذاشته و موفق به شکست رقیب خود گشته است. نکته دیگری که توجه به آن حائز اهمیت است عملکرد بسیار ضعیف پردازنده‌های مرکزی i7 6950x و i7 6900k می‌باشد. این در حالی است که قیمت‌های بسیار گراف و دوچندان (1.435 و 1.109 دلار به ترتیب) واحدهای فوق در مقایسه با قیمت 329 دلاری پردازنده مرکزی Ryzen 7 1700 عملاً هیچ‌گونه توجیهی را جهت خرید باقی نمی‌گذارند.

پردازنده‌های مرکزی کمپانی ای ام دی به لطف تعداد هسته‌های فیزیکی بیشتر پتانسیل پردازشی قوی‌تری را در برنامه‌ها و نرم‌افزارهایی که قابلیت بهره‌گیری از انبوه تعداد واحدهای نامبرده را دارا می‌باشند از خود به نمایش می‌گذارند. این مهم به وضوح در تصویر فوق قابل مشاهده است که پردازنده مرکزی i7 7700K به‌واسطه تعداد هسته‌های کمتر (4 هسته)، عملکرد ضعیف‌تری را حتی در مقایسه با واحد پردازنده مرکزی Ryzen 7 1700 (8 هسته) از خود به نمایش گذاشته است. ابزار دیگری که در این زمینه از قدرت استنادی هنگفتی برخوردار است نرم‌افزار CineBench می‌باشد که بر پایه موتور گرافیکی Cinema 4D توسعه یافته و پتانسیل مناسبی را در استفاده از حداکثر قدرت پردازشی نهفته در بطن واحدهای پردازنده مرکزی در ساختار خود قرار داده است.

همان‌طور که در تصویر فوق نیز قابل مشاهده می‌باشد، پردازنده مرکزی آبی‌رنگ در مقایسه با رقیبان مجدداً عملکرد ضعیف‌تری را به نمایش گذاشته است که خود مستقیماً به تعداد هسته‌های فیزیکی بیشتر بازگردانی می‌گردد.

تمامی تست‌ها و بررسی‌های پرداخته شده تاکنون در خصوص نرم‌افزارهای مصنوعی و قدرت پردازشی خام پردازنده‌های مرکزی گردآوری گشته‌اند، اما عملکرد واحدهای پردازشگر فوق در بازی‌های رایانه‌ای به چه گونه‌ای است؟

پردازنده‌ مرکزی Core i7 7700K در برخی از تست‌ها و بررسی‌های انجام پذیرفته موفق به شکست رقیبان خود و پیروزی در میدان نبرد (هر چند با اختلاف اندک در برخی از عناوین) گشته است که علت اصلی آن نیز مجدداً به قدرت پردازشی تک هسته‌ای بیشتر و ضعف پردازنده‌های مرکزی کمپانی ای ام دی در این زمینه بازگردانی می‌گردد. همان‌طور که مستحضر هستید رابط‌های برنامه‌نویسی سطح بالا نظیر DirectX 11 به دلیل وابستگی شدید به قدرت پردازشی تک‌رشته‌ای عملاً ابتدایی‌ترین هسته فیزیکی پردازنده مرکزی را تحت استفاده خود گرفته و بار پردازشی فعال بر روی دیگر هسته‌های موجود را با مقیاس کمتری همراه می‌سازند.

این مهم در حالت کلی به نفع واحدهای پردازنده مرکزی کمپانی اینتل می‌باشد، اما با حرکت بازی‌های رایانه‌ای به سمت گرویدن به فناوری‌های نوین و پای در میدان گذاشتن رابط‌های برنامه‌نویسی سطح پایین نظیر DirectX 12 و Vulkan، مشکلات فوق تا حدود فراوانی مرتفع گشته و بار پردازشی بازی اجرایی در بین تمامی هسته‌های موجود پخش می‌گردد. این خود بدان معنی است که وجود تعداد هسته‌های فیزیکی بیشتر، پرفورمنس و عملکرد نهایی بالاتری را به دنبال دارد، بنابراین خرید یک واحد پردازنده مرکزی با برخورداری از تعداد هسته‌های بیشتر با توجه به چشم‌انداز پیشرو به منزله آینده‌نگری فراتر محسوب می‌گردد. علاوه بر آن ذکر این نکته نیز ضروری است که افزایش تعداد هسته‌های فیزیکی واحد پردازنده مرکزی در هنگام فزونی وضوح تصویر نیز تأثیراتی را به خود اختصاص می‌دهد.

پردازنده مرکزی i7 7700K با طراحی توان حرارتی برابر با 95 وات مقدار انرژی بسیار بیشتری را در مقایسه با واحد پردازشگر Ryzen 7 1700 تحت مصرف خود قرار می‌دهد، اما این مهم در مقایسه با دیگر پردازنده‌های مرکزی موجود به میزان 4 وات کمتر می‌باشد (ذکر این نکته نیز ضروری است که انرژی مصرفی بیشتر واحد پردازشگر 1700x به پشتیبانی از فناوری XFR بازگردانی می‌گردد). افزایش توان طراحی حرارتی یک سخت‌افزار پردازنده مرکزی در حالت کلی به فزونی میزان حرارت تولیدی منجر می‌گردد که این خود سیستم خنک‌کننده قوی‌تری را جهت دفع نیازمند می‌باشد. پردازنده‌های مرکزی ساخت کمپانی اینتل به دلیل کیفیت پایین در زمینه طراحی و استفاده از چسب در الحاق IHS به سطح مدار چاپی از ضعف شدیدی در زمینه دفع حرارتی تولیدی رنج می‌برند که این مهم در کنار  خنک‌کننده بادی (فن) بی کیفیت موجود در بسته‌بندی محصول نیز تشدیدی دو چندان را به خود دیده است، اما پردازنده‌های مرکزی ساخت کمپانی AMD به دلیل استفاده از مواد اولیه مرغوب در طراحی و از همه مهتر لحیم بودن IHS به سطح مدار چاپی پردازنده در این زمینه بسیار بهینه عمل نموده است.

همان‌طور که در تصویر فوق نیز مشاهده می‌کنید پردازنده‌های مرکزی کمپانی AMD تحت شدیدترین فشارهای ایجادی توسط نرم‌افزار OCCT عملکرد بسیار مناسبی را در زمینه دفع حرارت تولیدی از خود بروز داده‌اند، در این حالی است که دمای شدید پردازنده i7 7700K با وجود تعداد هسته‌های کمتر قابل قبول نمی‌باشد. ذکر این نکته نیز ضروری است که تمامی پردازنده‌های مرکزی رایزن که پسوند X را در نام‌گذاری خود جای داده‌اند در حالت کلی از یک مقدار آفست برابر با بزرگی 20 درجه نیز بهره می‌برند. این بدان معنی است که حرارت حقیقی تولیدی توسط واحد پردازنده مرکزی در مقایسه با مقادیر گزارش شده (مقدار Tctl) توسط نرم‌افزارهای گوناگون 20 درجه سانتی‌گراد کمتر می‌باشد که این خصوصیت را در تصویر فوق نیز می‌توانید مشاهده کنید.

جهت مشاهده تست‌ها و بررسی‌های بیشتر و کسب اطلاعات فراتر به مطالب ذیل مراجعه کنید:

نتیجه‌گیری:

با توجه به تمامی اطلاعات مطرح گردیده تا به اکنون که قضاوت اصلی آن‌ها نیز به خود شما خوانندگان عزیزتر از جان باز می‌گردد، خرید پردازنده‌های مرکزی کدام یک از دو کمپانی نامبرده در حال حاضر منطقی‌تر می‌باشد؟

پردازنده‌های مرکزی کمپانی ای ام دی با ارائه پتانسیل پردازشی بسیار مطلوب و برخورداری از طیف وسیعی از ویژگی‌های گوناگون تعادل مناسبی را در زمینه کارایی در قبال میزان هزینه پرداختی یا به‌عبارتی‌دیگر P/P را با خود به ارمغان آورده‌اند. وجود تعداد هسته‌های بیشتر در بطن واحدهای پردازنده مرکزی رایزن نه تنها عملکرد آن‌ها را در حوزه محاسبات و پردازش‌های گرافیکی با فزونی بیشتر همراه ساخته، بلکه پیشرفت فناوری و گرایش بازی‌های رایانه‌ای به سمت رابط‌های برنامه‌نویسی سطح پایین و تخصیص مساوی بار پردازشی در بین تمامی هسته‌های فیزیکی نیز آینده‌نگری بسیار ویژه‌ای را در نوع خود به ارمغان می‌آورد. نکته دیگری که بسیاری از افراد همچنان به دلیل فقدان اطلاعات به آن دامن می‌زنند مشکل حرارت تولیدی بالا و داغ نماییدن واحدهای پردازنده مرکزی کمپانی ای ام دی می‌باشد که همان‌طور که با یکدیگر نیز مشاهده کردیم، این مهم اکنون کاملاً اشتباه بوده و در حقیقت این پردازنده‌های مرکزی کمپانی اینتل می‌باشند که از حرارت فراوانی رنج برده و داغ می‌کنند.

کمپانی ای ام دی پس از سال‌ها انزوا در زمینه طراحی و تولید پردازنده‌های مرکزی به جرئت می‌توان گفت که ورود طوفانی و قدرتمندی را با عنایت به محصولات Ryzen تحت نام خود به ثبت رسانده و واحدهای پردازشگر فوق حقیقتاً در خور ستایش می‌باشند؛ بنابراین دیگر زمان آن رسیده است تا برخی از تعصبات کنار گذاشته شده و با استناد به عقل سلیم و منطق خرید انجام پذیرد.