اژدر ایرانی

از آنجا که مقابله با اژدرها غیرممکن یا بسیار مشکل است این نوع سلاح در زمره مرگبارترین تسلیحات دریایی محسوب می‌شود

خلاصه :

ساخت این نوع موشک به قرن‌ها قبل بر می‌گردد. اژدر را این‌چنین توصیف کرده اند: تخم‌مرغی که خودش حرکت می‌کند و سپس آتش می‌گیرد.

پیشینهٔ استفاده از این موشک‌ها (به معنای امروزی خود) به حوالی ۱۸۶۰ میلادی بازمی‌گردد.در ۱۷ فوریهٔ سال ۱۸۶۴ برای اولین بار یک زیردریایی به نام ح.ل هانلی توانست با پرتاب یک اژدر به‌طور موفقیت‌آمیز کشتی یو.اس.اس هاوساتونیک را غرق کند .^[۴] تکنولوژی ساخت اژدرها به دوران قبل از جنگ جهانی دوم برمی‌گردد. اولین اژدر توسط یک انگلیسی به نام وایت‌هد در سال ۱۸۶۶ ساخته شد؛ که با هوای فشرده کار می‌کرد و مشخصه‌های اصلی آن بسیار ابتدایی بود. در زیر برخی از این ویژگی‌ها یاد شده‌است:

طول: ۴ متر.
سیستم رانش: موتور هوای فشرده با تک پروانه.
قطر :۳۶ سانتی‌متر
کنترل عمق: شیر هیدرواستاتیکی
وزن: ۱۳۵ کیلوگرم
کنترل سمت: ندارد
سرعت: ۶ گره
برد: ۲۰۰ متر الی۶۵۰ متر

که البته این مشخصات در برابر پیشرفت‌های امروزی اژدرها ناچیز است.

اژدرها در قرن بیستم

اژدر تایپ ۹۳ ژاپنی، نخستین اژدر موفق ژاپنی.

استفاده از اژدر در قرن بیستم به تدریج رایج شد. در جنگ جهانی اول، آلمان از این سلاح برای غرق کردن کشتی‌های حامل تدارکات انگلیسی استفاده کرد. در سال ۱۹۳۳ ژاپن برای اولین بار توانست اژدری کاملاً کارا را بسازد که به جای هوای فشرده به عنوان سوخت از اکسیژن خالص فشرده استفاده می‌کرد.^[۵] این اژدر تا سال ۱۹۴۵ در نیروی دریایی ژاپن بود.