چهرِوانه؛ هُنر نقّاشی از چهره ها...

خلاصه :

رشد شناختی کودک در نقاشی از رُخسارش، مَحَک خورد.

چهره نماد اولیه‌ی هر انسان است. حالت های هر انسان از چهره‌ی او نمایان است. شادی و اندوه از چهره مشخص می‌شود . حال وقتی که از یک بچه بخواهید چهره‌ی خودش را نقاشی بکشد، کودک سعی می‌کند نقص ها و عیب هایی که در چهره دارد را نمایان نکند و سعی در زیبا تر کشیدن چهره‌ی خود دارد...

مربّی کارگاه ابتدا از نوآموزان خواست تا چهره‌ی خود را بر روی کاربرگ ترسیم کنند. در حین کار پرسش هایی مطرح شد. این که چرا ما ابرو داریم؟ اگر گوش نداشتیم چه اتفاقی می افتاد؟ هرکس با پدر و مادرش جمعاً چند چشم دارد؟ و سوالاتی از این دست که به رشد شناختی کودک کمک می‌کرد.

بعد از انجام این فعالیت، نوبت به نقاشی از چهره‌ی دوست رسید. کسی که مقابل او نشسته است. اگر چه این نقاشی در بعضی موارد به دعوا ختم می‌شد! اما همین فعالیت که در صورتِ دوستش تمرکز کند و به رنگ چشمان و خال صورتش توجه کند، سبب افزایش دقّت کودک می‌شود.

یک ماز هم در انتها حل شد.

اهداف فعالیت :