کجاید ای شهیدان خدایی!!!!!!

خلاصه :

ساعتی مانده به غروبِ جمعه،  به رسم انسانیت و به پاس ارج نهادن به مقام شامخ شهیدی از مدافعان حرم و خانواده اش، به دیدارشان رفتم، به دیدار ارجمندانی که بیست و چهارساعت است بهشان خبر داده اند که عزیزشان، اسمانی شده است . 

خانواده نظری را می گویم، همان که میثم ٢٧ ساله شان در دفاع از حرم و حریم اهلبیت (ع) و مقابله با داعشی ها و تروریستها، در حومه حلب به شهادت رسیده است . 

پدر پیر و سالخورده اش، از اصرار سه ساله میثم برای رفتن به سوریه و پیوستن به صف مدافعان حرم می گفت، اصراری که بالاخره نتیجه داده بود و میثم توانستم بود، پدر را برای رفتن به شام، راضی کند و خودِ پدر وظیفه سنگین رضایت گرفتن از مادر میثم را هم به عهده گرفته و انجام داده بود . 

پدرش که مدام می گفت:  "خوشا به حالش"، این را هم گفت که دیروز خبر شهادت پسرشان را به انها داده اند در حالیکه میثم ٢١ دی، ده روز قبل، به شهادت رسیده . 

می گفت: اولین بار بود که اعزام می شد و نه روز بعد از اعزام، به شهادت رسید. 

پدر میثم این را هم گفت که میثم جزو خط شکنان بوده و همرزمانش گفته اند که در نبرد جانانه او و دیگر یارانش، شمار زیادی از تروریستها به هلاکت رسیدند .

پیرمرد سکوتی  کرد و اضافه کرد: پیکر عزیزش، در کنار شماری دیگر از دوستانش، در میدان نبرد، بین دو طرف مانده است و نتوانسته اند که بازشان گردانند .

بیرون آمدم، چشمم که به حجله میثم افتاد، مؤذن أذان می گفت و از کنارم خودروهایی با دو یا چند سرنشین رد می شدند که عکس خندان میثم بر حجله اش و سیاه پوش بودن محله او را نمی دیدند( یا نمی خواستند ببینند)، و صدای سیستم های نصب شده بر خودروهاشان در "امنیت کامل"  با خنده های بلندشان، هم خوان می شد . 

در دلم فریاد زدم : ااای همشهریان، هم وطنان، با معرفت ها و با مرامان ! 

خوشی هاتان مستدام و لبهاتان همیشه خندان، کمی و تنها کمی اهسته تر بخندید، اینجا قلب مادری ریش است و حواسش پیش پیکر میثمش است که ده روز است در سرمای سوریه، بر روی زمین افتاده است . اینجا دلِ پدری سالخورده خون  و چشمانش اشکبار است، او که عزیزش، به شهادت رسیده تا " امنیت" من و شما، تامین و تضمین شود .

تنها کمی اهسته تر لطفا !