آن چیزی که باید درباره شهید احمد علی نیری بدانیم

خلاصه :

یکی از ویژگی‎های خاص ایشان احترام فوق العاده به پدر و مادرش بود. به‎طوری که هر بار مادرش وارد اتاق می‎شد ایشان حتماً به احترام مادر از جا بلند می‎شد. این احترام تا جایی ادامه داشت که یک بار دیدم احمد آقا به مسجد آمده و ناراحت است!

با تعجب از علت ناراحتی او سؤال کردم. گفت: هر بار که مادرم وارد اتاق می‎شد جلوی پایش بلند می‎شدم، تا این‎که امروز مادرم به من اعتراض کرد که چرا این کار را می‎کنی؟ من از این همه احترام گذاشتن تو اذیت می‎شوم و…

احمد به صله‎ی رحم بسیار اهمیّت می‎داد؛ و همیشه در سلام کردن پیشقدم بود. حتّی در مقابل بچّه‎های کوچک.

هیچ‎گاه ندیدیم که احمد در کوچه و خیابان چیزی بخورد. می‎ترسید کسی که مشکل مالی دارد ببیند و ناراحت شود.

احمد آقا هر چه پول توجیبی از پدرش می‎گرفت یا هر چه که کار کرده بود را خرج دیگران می‎کرد. بخصوص کسانی که می‎دانست مشکل مالی دارند.

بارها شده بود که احمد آقا در مسجد برای ما صحبت می‎کرد و بچّه‎ها یکی یکی به جمع ما وارد می‎شدند. ایشان با تواضع جلوی پای همه‎ی این بچّه‎ها بلند می‎شد و به آن‎ها احترام می‎کرد. خدا می‎داند که احترام و ادبی که ایشان برای بچّه‎ها قائل بود چقدر در روحیه‎ی آن‎ها تأثیر داشت. بچّه‎هایی که تشنه محبّت بودند با یک مربی ارتباط داشتند که این‎گونه برای آن‎ها احترام قائل بود.

به تمام مستحباتی که می‎شنید عمل می‎کرد؛ مثلاً، به یاد دارم چهل روز جلوی درب خانه را آب و جارو می‎کرد. وقتی می‎خواست در خانه بخوابد، به انداختن تشک و یا داشتن تخت و …. مقید نبود. با این‎که هر چه که می‎خواست برایش فراهم بود، امّا یک پتو برمی‎داشت و به سادگی هر چه تمام‎تر می‎خوابید.

مدتی در چای فروشی یکی از بستگان کار کرد. احتیاجی به پول نداشت امّا می‎دانست که اهل بیت، بیکاری را بزرگ‎ترین خطر برای جوانان معرفی کرده‎اند. کار احمد آقا بسته‎بندی چای بود. آن موقع چای را مخلوط می‎کردند و در بسته‎های زرد و قرمز می‎فروختند. آخر هفته حقوق می‎گرفت. همان موقع خمس حقوق را حساب می‎کرد و سهم سادات آن را به یکی از سادات مستحق می‎رساند. سهم امام را هم غیر مستقیم به حاج آقا حق‎شناس می‎داد.

احمد آقا بسیار اهل مطالعه بود. برخی کتاب‎های ایشان اصلاً در حد و اندازه‎های یک جوان و یا نوجوان نبود. امّا با کمک اساتید حوزه از آن‎جا استفاده می‎کرد.