چـــگـونه پیدایش فرقـه بابیــــه

خلاصه :

رستاخیز فرقه بابیه که در سالهای آخر عمر محمدشاه آغاز شد ، یکی از رویدارد های مهم سده های پسین ایران است . این مذهب از فرقه شیخیه ریشه می گیرد که از هواداران شیخ احمد احسانی بود . شیخ احمد احسانی در زمان فتحعلی شاه می زیست و از مردم احساء از بلاد شبه جزیره عربستان بود . وی طریقه ای بنیاد نهاد که با مذهب دوازده امامی اندکی فرق داشت ، به این معنی که از اصول پنجگانه دین و مذهب تنها سه رکن توحید و نبوت و امامت را پذیرفت ، معاد جسمانی را منکر شد و گفت عدل هم مانند دیگر صفات ثبوتیه است و نمی تواند رکن جدا گانه باشد. وی پس از این سه رکن به رکنی دیگر باور داشت که آن را رکن چهارم می خواند و آن عقیددبه یک نفر وکیل یا نایب به عنوان واسطه میان شیعیان وامام غایب است. پیروان شیخ احمد احسایی به  شیخیه معروفند . وی در سال 1241 هجری برابر با 1206 خورشیدی در گدشت . شیخ احمد شاگرد مبرزی به نام حاج سید کاظم رشتی داشت . حاج سید کاظم مروج مدهب استاد خود بود . او نیز دو شاگرد نامبردار داشت : حاج محمد کریم قاجار و سید علی محمد شیرازی .

با مرگ سید کاظم رشتی در سال 1259 هجری برابر با 1224 خورشیدی ، سید علی محمد ، پسر میرزا رضای بزاز شیرازی ، پس از سفر مکه به بوشهر رفت ، در انجا با چند انگلیسی مراوده پیدا کرده با راهنمایی آنها خود را رکن یا باب یعنی امام زمان خواند . از این جهت پیروان او به بابیه مشهور شدند .

ادامه دارد ......