محتوای درسی
معرفی کتاب آن ۲۳ نفر
خلاصه :
در این کتاب به ۲۳ نفر اشاره دارد که............ز نیروهایی که اسیر شدند، ۲۳ نفر کسانی بودند که سن و سال کمتری داشتند و به اصطلاح ما، هنوز پشت لبشان سبز نشده بود؛ نوجوانهایی که پانزده تا هفده سال بیشتر نداشتند. بیشک ماجرای اسارت این ۲۳ نفر آنقدر مهم و شنیدنی هست که
«مرتضی سرهنگی» آن را جزو ده واقعهی مهم دوران دفاع مقدس قلمداد کرده است. حالا بعد از گذشت بیش از سی سال از آن ماجرا، خاطرات آن روزها منتشر شده است. کتاب «آن بیست و سه نفر» نوشتهی احمد یوسفزاده روایت هشت ماه از اسارت
نهسالهی یکی از همین ۲۳ نفر است که رهبر انقلاب هم در نخستین روزهای سال ۹۴، آن را خوانده و بر آن تقریظی هم نوشتهاند. کتاب آن بیست و سه نفر اما بهجز روایت ماجرای اسارت نوجوانان کرمانی، پرده از فراتر بودن جنگ به آنچه در جبههها اتفاق
میافتد نیز برمیدارد. یوسفزاده وقتی از مهر مادرش مینویسد که دل کندن از کوچکترین فرزند برایش دشوار است، وقتی از مادر «اکبر دانشی» مینویسد که به واسطهی برادرش به او پیغام داده که بعد از مرگ پدر، تو تنها نانآور خانهای و دلخوشی
خانوادهی شش نفره به توست و ما را به که میسپاری، و دهها اتفاق دیگر از این دست، آنها را بهخوبی به تصویر کشیده و مخاطب، خیلی خوب میفهمد که جنگ صرفا «خط مقدم» نیست و تا عمق شهرها و روستاها نیز امتداد پیدا میکند.
داستان آن بیست و سه نفر با روایت حال و هوای مردم عراق که برای اسرای ایرانی در حرم حضرت موسیبنجعفر علیهالسلام آرزوی سلامتی دارند و مردم تهران که در مهدیه و بعد از دعای کمیل برای آزادی اسرا دعا میکنند، دلها و عواطف انسانها و
خانوادهها را نیز در کنار ماجرای جبههها به تصویر کشیده است. در بخشی از کتاب میخوانیم: «شب جمعه بود. صالح تا نیمهشب زیر پتو ماند و به اخبار و برنامههای رادیوی ایران گوش داد. حیاط زندان خلوت شده بود. بهجز نگهبان ورودی همه خواب
بودند. از زندان کناری هم هیچ صدایی نمیآمد. ما همچنان بیدار مانده بودیم که صالح از زیر پتو بیرون بیاید و بگوید از رادیو چه شنیده است. سرانجام صالح گوشهی پتو را بالا زد. وقتی مطمئن شد نگهبانهای عراقی خوابند، از ما خواست بیسروصدا
فقط کمی به او نزدیک بشویم. شدیم. صالح، صدای رادیو را اندکی بیشتر کرد. میخواست ما هم بشنویم آنچه خودش داشت میشنید. صدای حزینی از رادیو شنیده میشد. پخش مستقیم دعای کمیل بود از مهدیهی تهران. دعاخوان که رسیده بود به
آخرین فراز دعای کمیل، شروع کرد به دعا کردن تا رسید به اینجا که «خدایا بهحق زندانی بغداد، امام موسی کاظم، الساعه وسیلهی استخلاص همهی زندانیان اسلام را، مخصوصا آن عزیزانی که در زندانهای بغدادند فراهم بفرما!» مردم در مهدیهی تهران
آمین گفتند و در زندان بغداد اشک در چشمان ما حلقه زد...»