آداب سفر در اسلام قسمت۱

خلاصه :

سفر

آداب در سفر

حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام به ابوذر فرمود: ... جوانمردى در شش چیز است سه تاى آن در سفر و سه‏ مورد دیگر در حضر است. آن سه كه در حضر است: خواندن قرآن، آباد كردن مسجد و مردم را برادر گرفتن در راه خدا، و اما آن سه كه در سفر است بخشیدن زاد و توشه به همراهان، اخلاق نیكو، خوش رفتارى با همراهان‏. (8)

- ابراهیم بن عبد الحمید از امام كاظم(علیه السلام) نقل مى‏كند كه فرمود: سه كس را پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) لعنت كرد: كسى كه توشه راه خود را به تنهایى بخورد و كسى كه در بیابان به تنهایى سفر كند و كسى كه در خانه به تنهایى بخوابد.

سفر

فرمود: حق مسافرى كه مریض شود بر همراهانش این است كه سه روز به خاطر او توقف كنند (كه اگر خوب شد او را با خود ببرند وگرنه او را نزد خانواده‏اش رها كنند و خود به سفر بروند). (9)

از امام باقر - علیه السّلام- نقل است كه، لقمان در مقام اندرز به پسرش گفته است:

«پسر جان! چون با عده‏ ای سفر كنى زیاد با آنها مشورت كن. بسیار در رویشان بخند. دعوتشان را بپذیر. اگر كمك خواستند كمك كن. و در نكوكارى و نماز و سخاوتمندى بر آنان سبقت گیر. مركب و مال و توشه‏ى خود را در اختیارشان گذار. اگر حركت كردند حركت كن. اگر كار كردند كار كن. از بزرگتر اطاعت كن. اگر بتوانى تا از غذا صدقه‏ ندهى، نخور. تا سوار مركبى تلاوت قرآن كن. و مادامى كه مشغول كارى هستى تسبیح گوى. و هنگامى كه كارى ندارى دعا بخوان». «پسر جان! زودرنج و بداخلاق و بى‏صبر نباش، كه با این صفات هیچ‏ رفیقى برایت نمى‏ماند. خود را به صبر و تأنى در كارها وادار.» (