امام حسن مجتبی (ع)

خلاصه :

حسن بن علی بن ابی‌طالب(ع) مشهور به امام حسن مجتبی (۳-۵۰ق) دومین امام شیعیان که ۱۰ سال (۴۰-۵۰ق) امام و حدود هفت ماه خلیفه مسلمانان بود. اهل‌سنت او را آخرین خلیفه از خلفای نخستین می‌دانند.

واژه «حَسَن» به معنای نیکو است. این نام را پیامبر(ص) برای او برگزید. در روایاتی آمده است، این نامگذاری به فرمان الهی انجام شد.

برخی از فضایل حضرت:

برخی فضایل فردی:

پیامبر(ص) او را بسیار دوست داشتند.

چند آیه از قرآن درباره اوست.

عبادت وارتباط با خدا.

برخی  فضایل اجتماعی:

با زیردستان با فروتنی برخورد می‌کردند.

به بخشندگی در راه خدا و کمک به مردم شهرت داشتند.

بردباری او را ستوده‌اند.

در بسیاری از منابع شیعه و اهل‌سنت آمده است که امام حسن(ع) با خوراندن زهر به شهادت رسید. طبق برخی گزارش‌ها، او را چند بار مسموم کرده بودند، اما از مرگ نجات یافته بود.در مورد مسمومیت آخر که به شهادت وی انجامید، شیخ مفید گفته است معاویه وقتی تصمیم گرفت برای ولایتعهدی پسرش یزید بیعت بگیرد، صد هزار درهم برای جعده دختر اشعث بن قیس (همسر امام حسن(ع)) فرستاد و به او وعده داد که در قبال مسموم کردن شوهرش، او را به ازدواج یزید درخواهد آورد.نام جعده به عنوان قاتل حسن بن علی(ع) در منابع اهل‌سنت نیز آمده است. مادلونگ معتقد است مسئله جانشینی معاویه و تلاش او برای ولایتعهدی یزید، روایات مسموم شدن امام حسن به تحریک معاویه و به دست جعده را تأیید می‌کند. گزارش‌های دیگری، هند یکی از همسران امام حسن(ع) یا یکی از خادمان او را عامل مسموم کردن او دانسته‌اند. گفته‌اند حسن بن علی(ع) سه یا ۴۰ روز یا دو ماه پس از مسموم شدن به شهادت رسید.