جنگنده هاي نسل پنجم

افزایش سرعت و دقت موشك ها و پیشرفت سامانه های پدافندی در دهه های 70 و 80 میلادی، بدین معنا بود كه كشورهای صاحب فناوری، می توانستند هر نوع جنگنده ای را در آسمانِ خود پس از شناسایی، با فشردن یك دكمه منهدم كنند. بنابراین ارتش ها به فكر ساخت جنگنده هایی افتادند كه بتوانند از دید رادارهای دشمن بگریزند.

جنگنده ای را نسل پنجم می نامیم كه ضمن داشتنِ همه ویژگی های نسل 4.5، قابلیت رادارگریزی هم داشته باشد. نسل پنجم جنگنده ها با پرواز عملیاتی F-22 در سال 2005 پا به عرصه وجود گذاشت.

برای آشنایی با فناوریِ رادارگریزی، ابتدا باید بدانیم كه رادارها چگونه كار می كنند. رادارها امواج رادیویی با بسامد بسیار زیاد را به آسمان می فرستند. اگر امواج در مسیر حركت خود به بدنه هواپیما برخورد كنند، بسرعت به دستگار رادار بازتابیده می شوند و دستگاه می تواند وجود هواپیما و فاصله اش از ایستگاه را تشخیص دهد.

برای رادارگریز شدنِ هواپیما، طراحان از دو فناوری همزمان استفاده می كنند. نخست آنكه بدنه هواپیما را سراسر با زاویه های تیز و بدون منحنی می سازند تا وقتی دستگاهِ رادار امواج را به صورت متمایل به آسمان می تاباند، موج رادیویی در برخورد با هواپیما بازتابیده نشود و پراكند گردد.

فناوری دوم كه گاه به عنوان مكمل طراحی هواپیما به كار می رود، استفاده از بدنه یا رنگ ویژه برای جذب امواج رادیویی است.

این نكته نیز شایان توجه است كه ساخت هواپیمای 100% رادارگریز با فناوری كنونی تقریبا ناممكن است؛ یعنی نمی توان مطمئن بود كه یك هواپیمای رادارگریز هرگز و در هیچ شرایطی روز زمین دیده نمی شود، بلكه می توان امیدوار بود كه موشك های رادارپایه  سردرگم شوند و نتوانند این جنگنده ها را ردگیری كنند.

منتظر قسمت هاي بعدي باشيد