گشت و گذار وبررسی طولانی ترین، مرتفع ترین و زیباترین پل معلق دنیا در سان فرانسیسکو ایالات متحده آمریکا !!!

خلاصه :

پل گلدن گیت (Golden Gate Bridge) یک پل معلق در کشور ایالات متحده است که روی تنگه‌ای به همین نام در شمال سن‌فرانسیسکو ساخته شد. تنگه‌ای به عرض حدود ۱/۶ کیلومتر که خلیج سن‌فرانسیسکو را به اقیانوس آرام متصل می‌کند. این پل، شهر سن‌فرانسیسکو در ایالت کالیفرنیا را به شهرستان مارین متصل می‌کند. جاده‌هایی که روی پل گلدن گیت قرار دارند، US Route 101 و California State Route 1 هستند که به کمک پل از روی تنگه‌ی گلدن گیت عبور کرده‌اند.

شهر سن‌فرانسیسکو و ایالت کالیفرنیا در کشور ایالات متحده، بیش از همه چیز با نماد پل گلدن گیت شناخته می‌شوند. جوزف استراس، مهندس نام‌دار صنعت سازه در سال ۱۹۱۷ این پل را طراحی کرد که سال‌ها بعد ازسوی انجمن مهندسان سازه‌ی ایالات متحده به‌عنوان یکی از عجایب جهان مدرن شناخته شد. بسیاری از منابع گردشگری و جهان‌گردی، گلدن گیت را زیباترین پل جهان می‌دانند که بیشترین عکس‌ها نیز از آن توسط گردشگران و شهروندان ثبت شده است. در زمان افتتاح (۱۹۳۷)، گلدن گیت به‌عنوان بلندترین و مرتفع‌ترین پل جهان شناخته می‌شد که در ارتفاع ۲۲۷ متری از سطح آب و به طول ۱،۲۸۰ متر ساخته شده بود.

پلی که ساختنش غیر ممکن بود

پیش از طراحی و ساخت پل گلدن گیت، تنها راه ارتباطی بین سن‌فرانسیسکو و شهرستان مارین، استفاده از قایق در خلیج سن‌فرانسیسکو بود. سرویس رسمی قایق‌رانی برای جابه‌جایی شهروندان و بار، در سال ۱۸۲۰ در سن‌فرانسیسکو شروع به کار کرد که در دهه‌ی ۱۸۴۰، دیگر به سرویسی با زمان‌بندی منظم و سرویس‌دهی جامع تبدیل شده بود. ایده‌ی ساخت پلی روی خلیج سن‌فرانسیسکو از میانه‌ی قرن ۱۹ مطرح شد تا بزرگ‌ترین شهر ایالات متحده، از قابلیت‌های حرفه‌ای حمل‌ونقل بهره‌مند شود. البته از همان ابتدا چالش‌های بی‌شماری برای ساخت پل مطرح بود. خلیج سن‌فرانسیسکو با امواج خروشان شناخته می‌شد و عرض تنگه نیز برای ساختن یک پل، بسیار بلند بود. به‌‌علاوه، عمق آب در پایین‌ترین نقطه به ۱۱۳ متر می‌رسید که در مجموع، بسیاری از مهندسان طراح سازه را در ورود به پروژه‌ای برای ساخت پل روی تنگه‌ی گلدن گیت، باز می‌داشت.

ایده‌ی ساخت پلی روی تنگه‌ی گلدن گیت از سال‌های ابتدایی قرن ۱۹ شکل گرفته بود

چارلز کراکر، کارآفرین صنعت ریلی ایالات متحده در دهه‌ی ۱۸۷۰ ایده‌ی ساخت پل روی تنگه‌ی گلدن گیت را با جدیت پیگیری می‌کرد و در سال ۱۹۱۶، جیمز اچ والکینز، مهندس سازه و روزنامه‌نگار یکی از رسانه‌های سن‌فرانسیسکو، توجه رسانه‌ای را به ایده‌ی مذکور جلب کرد و توانست مهندس مشهور شهرساز سن‌فرانسیسکو، مایکل اوشونسی را به طراحی و ایده‌پردازی عمیق‌تر روی ایده‌ی پل، تشویق کند. سه سال بعد، مقام‌های شهری سن‌فرانسیسکو به اوشونسی اجازه دادند تا طرح پلی روی تنگه‌ی گلدن گیت را به‌صورت جدی‌تر پیگیری کند. او فرایند مشاوره را با بسیاری از مهندسان بزرگ سازه در سرتاسر ایالات متحده شروع کرد که اکثر آن‌ها، هزینه‌ی ساخت پل را حدود ۱۰۰ میلیون دلار تخمین می‌زدند و حتی ساخت چنین سازه‌ای را غیرممکن می‌دانستند. در میان آن‌ها، جوزف برمن استراس، تنها فردی بود که ساختن پل را ممکن می‌دانست و هزینه‌ی آن را نیز حدود ۲۵ تا ۳۰ میلیون دلار برآورد کرد.

در ۲۸ ژوئن سال ۱۹۲۱، ادوارد رینی معاون شهردار وقت سن‌فرانسیسکو (جیمز رالف) درکنار اوشونسی و استراس جلسه‌ای داشت تا ایده‌ی ساخت پل روی تنگه‌ی گلدن گیت را بررسی کند. استراس طرح‌های اولیه را به جلسه آورده بود و هزینه‌ی اولیه را ۱۷ میلیون دلار تخمین زد. طرح اولیه‌ای که استراس ارئه کرده بود، کمی با طراحی نهایی پل تفاوت داشت؛ اما او از همان ابتدا مفهوم پل معلق را برای پل گلدن گیت در نظر گرفته بود.

خلیج گلدن گیت پیش از ساخت پل

در دسامبر سال ۱۹۲۲، ایده‌ی ساخت پل به‌صورت عمومی مطرح شد. مخالفت‌های کمی با ایده‌ی اولیه صورت گرفت و تنها برخی از رسانه‌های محلی، آن را «زشت» نامیدند. استراس و اوشونسی در تبلیغ برای ایده‌ی ساخت پل انرژی زیادی صرف کردند. آن‌ها با مهندسان و مقام‌های مسئول متعددی جلسه داشتند و ایده و توجیه اقتصادی پل را مطرح می‌کردند. استراس اعتقاد داشت با دریافت هزینه‌های عوارض می‌توان به سرعت هزینه‌ی ساخت پل را تأمین کرد.

استراس را می‌توان سرباز خط مقدم ایده‌پردازی و ساخت پل گلدن گیت دانست. او تلاش‌های متعددی در جبهه‌های سیاسی، مالی و تبلیغاتی انجام می‌داد تا رویکرد کلی سیاست‌مداران و جامعه، به سمت ساختن بزرگ‌ترین پل جهان، پیش برود. زمان‌بندی مطرح کردن ایده‌ی ساخت پل، طلایی بود. در دهه‌ی ۱۹۲۰ جمعیت مناطق در دو سوی تنگه بسیار افزایش پیدا کرده بود و نیاز به حمل‌ونقل بیش از همیشه احساس می‌شد. ترافیکی شدید در سرویس‌های قایق‌رانی به حد انفجار رسیده بود و بسیاری از مسافران نیز وسایل نقلیه‌ی موتوری را روی ناوگان حمل‌ونقل دریایی سوار می‌کردند که دیگر گنجایش کافی را برای خدمت‌رسانی نداشت. ازطرفی، سرمایه‌گذاری لازم از سوی دولت محلی و فدرال ایالات متحده انجام نمی‌شد، چون منطقه‌ی سن‌فرانسیسکو، کمی قبل، کمک‌هزینه‌ی دولتی را برای ساخت پلی روی خلیج سن‌فرانسیسکو اوکلند دریافت کرده بود.

پل درحال ساخت

تأمین هزینه و چالش‌های حقوقی

سه نفر اصلی که ایده‌ی ساخت پل گلدن گیت را پیش می‌بردند، استراس و اوشونسی و رینی، برای تأمین هزینه‌های ساخت پل ایده‌ی راه‌اندازی منطقه‌ی ویژه‌ی اقتصادی را مطرح کردند. جلسه‌ای با همکاری سرمایه‌گذاران سرشناس منطقه تشکیل شد که حاصل آن، شکل‌گیری انجمنی برای سیاست‌گذاری و جذب سرمایه برای ساخت پل بود (Bridging the Golden Gate Association). اولین تلاش انجمن، کمپینی به‌نام Bridge-the-Gate بود تا هرچه بیشتر، آگاهی عمومی نسبت به ایده‌ی ساخت پل، خصوصا در شهرستان‌های شمال کالیفرنیا افزایش پیدا کند. کسب مجوزهای قانونی برای ساخت پل نیز برعهده‌ی همین انجمن بود. درنهایت، تلاش‌های انجمن به تصویب قانونی محلی در ۲۵ مه ۱۹۲۳ انجامید که راه‌اندازی منطقه‌ی ویژه‌‌ای را برای تأمین هزینه‌های ساخت پل، در پی داشت.

پل درحال ساخت

       جدول زمانی فرآیند ساخت پل :

• ۷ نوامبر ۱۹۳۳: ساخت برج در سمت شهرستان مارین شروع شد. منابع تاریخی، زمان اتمام برج را ژوئن یا نوامبر ۱۹۳۴ بیان می‌کنند.
• ۲۴ اکتبر ۱۹۳۴: ساخت دیواره‌ی حفاظتی و هدایت کشتی در سمت سن‌فرانسیسکو به اتمام رسید.
• ۲۷ نوامبر ۱۹۳۴: منطقه‌ی اسکله در سمت سن‌فرانسیسکو و داخل دیواره‌ی هدایت کشتی از آب خالی شد.
• ۳ ژانویه‌ی ۱۹۳۵: اسکله‌ی سمت سن‌فرانسیسکو به ارتفاع نهایی ۱۳ متر از سطح آب رسید.
• ژانویه‌ی ۱۹۳۵ تا ژوئن ۱۹۳۵: ساخت برج در سمت سن‌فرانسیسکو
• اوت ۱۹۳۵ تا سپتامبر ۱۹۳۵: اولین کابل‌های نگهدارنده‌ی پیاده‌رو پل نصب شدند.
• اکتبر ۱۹۳۵ تا مه ۱۹۳۶: اتصال کابل‌های اصلی و فشاردهی به کابل‌ها
• آوریل ۱۹۳۶: ساخت جاده‌ی مجاوری ساسالیتو
• ژوئیه ۱۹۳۶ تا تا دسامبر ۱۹۳۶: توسعه‌ی ساختار پل معلق
• ۲۱ ژوئیه ۱۹۳۶: توسعه‌ی زیرساخت‌های راه‌آهنی از سمت سن‌فرانسیسکو و قوس فورت پوینت
• ۱۸ نوامبر ۱۹۳۶: دو بخش از دهانه‌ی اصلی پل به هم متصل شدند. در این تاریخ یک جشن کوتاه برای اتمام زیرساخت‌َهای اولیه‌ی پل برگزار شد که گروه‌های ساخت و تولید از منطقه‌ی سن‌فرانسیسکو و مارین به هم رسیدند.
• ۱۹ ژانویه‌ی ۱۹۳۷ تا ۱۹ آوریل ۱۹۳۷: اتمام فرایند جاده‌سازی